Uroczystą inaugurację poprzedziła Msza Św. w kaplicy seminaryjnej koncelebrowana pod przewodnictwem ks. abp. Adama Szala. Następnie w auli Instytutu Teologicznego odbyły się główne uroczystości. W przemyskim seminarium formację rozpoczęło 34 kleryków, w tym 7 na pierwszym roku.
Wyższe Seminarium Duchowne w Przemyślu zostało erygowane 6 lutego 1687 r. przez biskupa Jana Stanisława Zbąskiego. Już w roku 1688 został wybudowany piętrowy budynek, a nieco później kaplica pod wezwaniem świętego Karola Boromeusza. W 1783 r. działalność seminarium została zawieszona przez władze austriackie. Dzięki usilnym zabiegom władz kościelnych, w 1792 r. wydano pozwolenie na otwarcie Seminarium Duchownego w Przemyślu. Jednak dopiero w 1819 r. mogło ono faktycznie na nowo zaistnieć. Podczas I wojny światowej – w latach 1914-1915 – seminarium zostało zamknięte i zamienione na szpital wojskowy. Sam budynek seminaryjny został zdewastowany. Rozgrabiono wyposażenie wewnętrzne, zniszczono kaplicę i księgozbiór biblioteczny. Wydarzenia związane z drugą wojną światową wpłynęły na to, że biskup Franciszek Barda przeniósł seminarium do willi „Anatolówka” w Brzozowie. Po zakończeniu działań wojennych i wykonaniu najpotrzebniejszych remontów, seminarium powróciło w 1946 r. do Przemyśla. Lata powojenne charakteryzowały się m. in. wzrostem powołań kapłańskich w diecezji przemyskiej. Z uwagi na to podjęto pod koniec lat siedemdziesiątych prace adaptacyjne budynku seminaryjnego, a w roku 1984 przystąpiono do budowy nowego gmachu dydaktycznego. Został on poświęcony w 1988 r. przez biskupa Ignacego Tokarczuka w 300. rocznicę erygowania przemyskiego seminarium.
